Deelname aan Beeldenroute Landoog: het Rampjaar 1672 verbeeldt.
Deze mijmerplek bestaat uit een aantal keramische zitelementen die samen een slingerend blauwe rivier vormen.
“De tijd is een soort rivier van gebeurtenissen, een wilde stroom. Want zodra iets gezien wordt, is het alweer meegesleurd en drijft er iets anders voorbij, dat ook weer meegevoerd zal worden.”
- Marcus Aurelius
In het ‘water’ bovenop zijn teksten verwerkt die tot nadenken aanzetten. In de bomen rondom hangen porseleinen tranen, tranen die vergoten werden in het Rampjaar, maar ook in alle andere oorlogen waar ook ter wereld. De tranen worden symbolisch meegenomen door het water.
Relatie met het Rampjaar 1672:
Evenals in alle andere oorlogen heeft het gewone volk enorm te lijden gehad van deze oorlog. Honger, kou, moordpartijen, onveiligheid, een verloren toekomst.
De toenmalige overheid dacht dat het allemaal wel meeviel en dat men de aanvallen zou kunnen weerstaan.
Ik zie een parallel met het heden: een overheid die denkt dat het allemaal wel meevalt (denk aan de Duitse invasie bij W.O. 2, en in de huidige tijd de klimaatproblemen, de energie voorziening, het vluchtelingen vraagstuk).
Mensen worden nog steeds niet wijzer na alle negatieve ervaringen uit het verleden. Nog steeds zijn er machthebbers die niet naar het belang van de hele gemeenschap kijken, maar alleen naar die van zichzelf en hun eigen groep.
De tranen refereren naar alle tranen die vergoten zijn van verdriet en woede, te zamen vormen ze een rivier. De ‘Watervormen’ refereren daarnaast ook naar de rol van water bij Waterlinies en dus ook de Grebbelinie
